ما ادمهاي امروز

 وقتي كه خورشيد مات و مبهوت به زيبايي ماه مي نگرد

 نردبان رؤياهايم را بر ديوار آرزو تكيه ميدهم و از آن

 انقدر براي غربت تک دانه موي سفيدم غصه خوردم

 مهرباني را در کودکي يافتم که آبنباتش را به

 مغزم بر روي شعله هاي دلم که براي قلبم

 به دست آوردن تجربه هاي بزرگ معمولا منجر

 مشکل بسياري از حکومت هاي جهان در اين است

 يا در حال برنامه ريزي براي آينده هستيم يا براي

 براي اينکه سر بسته حرف بزنم ، سرم

 بيکاري هم خودش کاري است، افسوس که مرخصي

 چه کسي گفته است که دو خط موازي به يکديگر

 دارم ياد مي گيرم كه بعضي از خاطرات را تا كنم و در

 به اندازه هشت ماه مي ترسيدم به اندازه چهار هفته

 آنقدر خيال بافتم كه تمام كلافهاي فكرم به لباس آرزويي

 از وقتي آخرين نگاهت را در ذهنم آرشيو کردم ، قلبم

 مي خواست در مصرف انرژي صرفه جويي کند،به خانه

 مي خواست در مصرف سلولهاي مغز صرفه جويي کند

 بهترين جا براي تبعيد زنبوران مجرم ، گلهاي قالي است

 تجربه ، تنها معلمي است كه اول امتحان مي گيرد

 اميد و آرزو تنها دوستان واقعي مان هستند که تا

 هميشه مي گفت: آدم عاشق بايد حرف دل را گوش

 هميشه مي‌گفت تو نيمه گم شده من هستي؛

 آن‌قدر مهربان بود براي اينکه مردم در زمستان سرما